Powrót

Kiedy to było, że mogłam pisać, wyglądając przez okno? To się chyba nigdy wcześniej nie działo. Zawsze coś przeszkadzało, albo zasłaniało widok. Tu na górce, wyglądając przez okno, widzę drzewa i trawę. Czasami przebiegnie zając, albo tuptając przejdzie obok sroka lub mewa. Dziś koło domu sąsiada spacerowała bardzo niemrawo olbrzymia mewa. Zaniepokoiło mnie to. Dlaczego spacerowała tak opieszale? Jest wiele rzeczy, które mnie niepokoją. Uspokaja jedynie siedzenie przy oknie w domu. 

Chciałabym pójść z tobą na spacer. Dawno tego nie robiliśmy. Nie piliśmy wspólnie herbaty. I nie masujesz już mych pleców. Ciągle jednak nucisz melodię. W moim odrzucaniu ciebie, ciągle wracam do tego samego. Do ciebie.

***

At kunne skrive, mens man kigger ud af vindue? Dette er sandsynligvis aldrig sket for mig før. Der var altid noget der forstyrrede eller blokerede udsigten. Her på bakken, når jeg ser ud af vinduet, kan jeg se træer og græsset. Nogle gange løber en hare over, eller Nordens paradisfugl flyver forbi, eller en måge tramper hårdt. I dag gik en enorm måge meget trægt nær naboens hus. Det bekymrede mig. Hvorfor gik den så dovent? Der er mange ting, der kerer mig. Kun det at sidde ved vinduet beroliger mig.

Jeg vil gerne gå en tur med dig. Vi har ikke gjort dette i lang tid. Vi har ikke drukket te sammen i lang tid. Og du masserer ikke længere min ryg. Men du nynner stadig en melodi. I min afvisning af dig, fortsætter jeg med at vende tilbage til det samme. Til dig.